Ως μαθήτρια της τρίτης Γυμνασίου, εγώ όπως και όλα τα παιδιά της ηλικίας μου, είμαι υποχρεωμένη να παρακολουθώ τα εξ' αποστάσεως "μαθήματα" , καρφωμένη όλο το πρωί στην καρέκλα, με τα μάτια στην οθόνη του υπολογιστή συνέχεια.
Εκτός του ότι αυτή η συνήθεια (γιατί συνήθεια έχει γίνει) είναι ανθυγιεινή, ειδικά για την περίοδο της καραντίνας, υπάρχουν και πολλά προβλήματα που δημιουργούνται: Άλλος δεν έχει μικρόφωνο, άλλος κάμερα, άλλου του "πέφτει" το ίντερνετ γιατί μπορεί να δουλεύουν και άλλα πρόσωπα στο σπίτι εξ' αποστάσεως, άλλος μπορεί να μην έχει ούτε ένα κινητό τηλέφωνο για να παρακολουθήσει τα "μαθήματα".
Η ύλη επίσης προχωράει με ρυθμούς πολύ αργούς, λόγω όλων αυτών των προβλημάτων. Και σαν να μη φτάνουν όλα αυτά, ειδικά στο δικό μου σχολείο, υπάρχουν ακόμα κενά, δεν έχουμε όλους τους καθηγητές, και αλλάζουν οι τοποθετήσεις μέχρι και στην τηλεκπαίδευση με αποτέλεσμα να μην έχουμε γνωρίσει ακόμα τους καθηγητές μας, αλλά και αυτοί να μιλάνε ουσιαστικά σε κουτάκια και να μην ξέρουν ποιος "κρύβεται" από πίσω.
Όπως και όλοι οι μαθητές, θέλω να ανοίξουν τα σχολεία, να δω τους φίλους μου και να γνωρίσω τους καινούργιους μου καθηγητές, όλα αυτά όμως με τα κατάλληλα μέτρα προστασίας, κυρίως τις αποστάσεις μέσα στις αίθουσες.
Η Ειρήνη από τη Θεσσαλονίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου