Μια μικρή ιστορία για όλα τα αόρατα παιδιά

 

H παρακάτω ιστορία δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας. Κάθε σύγκριση ή αντιστοίχιση με πρόσωπα και καταστάσεις  ανταποκρίνεται απολύτως στην πραγματικότητα....

Ο πατέρας πήγαινε στην οικοδομή πριν ανοίξει το σχολείο της κόρης του. Το σχολείο έκλεινε πριν γυρίσει ο πατέρας από τη δουλειά. Το ίδιο και η μητέρα που είναι καθαρίστρια.

Ιντερνετ δεν είχε το σπίτι ούτε υπολογιστή.

Την τελευταία μέρα πριν κλείσουμε, η μαθήτριά μου -12 ετών-με ενημέρωσε “κυρία εγώ δεν έχω ίντερνετ”.

“Μην ανησυχείς” της είπα “δε θα προχωρήσω παρακάτω στην ύλη, επαναλήψεις θα κάνουμε, θα επικοινωνήσουμε με τους γονείς σου και θα βρούμε μια λύση”.

Ο πατέρας με αγωνία δεν ήθελε να λείψει τίποτα από το παιδί .Χρειάστηκε κάποιες μέρες να μαζέψει τα απαιτούμενα χρήματα- ποιος ξέρει με πόσες δυσκολίες. Η σύνδεση χρειάστηκε αρκετές μέρες για να γίνει μετά την αίτησή του.

Κι όταν όλα ήταν έτοιμα για να μπει η μαθήτριά μου στην τηλε- “τάξη”κανείς δεν μπορούσε να τη βοηθήσει να συνδεθεί και να της δείξει πώς θα το κάνει.

Ο διευθυντής κάλεσε τον πατέρα να έρθει από το σχολείο για να του δείξει. Όμως το σχολείο  έκλεινε πριν γυρίσει ο πατέρας από τη δουλειά...

Τρεις φορές ο άνθρωπος έχασε από το μεροκάματό του για να έρθει και να παρακολουθήσει τα “μαθήματα τηλε-σύνδεσης”.

Την τελευταία εβδομάδα πριν τις γιορτές η Λ. “μπήκε” με χαρά στην τηλε-”τάξη”! Όμως δυσκολευόταν να καταλάβει .Μαθήτρια με κενά- που λέμε μεις οι δάσκαλοι...

Με κενά που της τα φόρτωσε η ταξική της θέση.  Το εκπαιδευτικό σύστημα που φροντίζει από νωρίς να δώσει τα μαθήματά του στα παιδιά της εργατικής τάξης.Tα φτωχά παιδιά “των σκλάβων οι σκλάβοι, τα διπλά θύματα” που έλεγε ο Γληνός. Η εκπαίδευση αυτής της κοινωνίας έδωσε πάλι- και μέσω της τηλε-αθλιότητάς της- ένα μεγάλο μάθημα στη Λ.

Της υπενθύμισε ποια είναι η θέση της .Της έδειξε ότι όλοι δεν είμαστε ίσοι. Την έβαλε σε μια γωνίτσα να βλέπει και να παρακολουθεί όσα δεν μπορεί να φτάσει και να αγγίξει...

Δεν ξέρω αν η Λ. εμπέδωσε το μάθημα αυτό. Ελπίζω πως όχι. Και ελπίζω κάποτε  η Λ. και κάθε παιδί σαν αυτή να στρέψει την οργή της στους πραγματικούς ένοχους...

Και ελπίζω ακόμα κι εμείς οι δάσκαλοι να πάψουμε να είμαστε θεατές αυτής της αθλιότητας..

 Ρ.Γ. δασκάλα